Σάββατο 5 Μαΐου 2012

Το δίλημμα των εκλογών. Μία απάντηση προς Κον Πανούτσο


Γερμανία η Μπαγκλαντές; Το δίλημμα των εκλογών

Στην Γερμανία ένα άδειο μπουκάλι είναι διακοπή και υποβιβασμός. Στο Μπανγκλαντές ο επόπτης λέει ευχαριστώ και κρατάει το μπουκάλι για το σπίτι. Το αν βλέπουμε την Ελλάδα Γερμανία ή Μπαγκλαντές απαντάει την ερώτηση, ερώτηση που θα έχει ακόμα μεγαλύτερη σημασία στις εκλογές που έρχονται”.

Επειδή το ερώτημα που θέτετε στο άρθρο σας έχει όντως εξαιρετική σημασία, (και εστιάζω αποκλειστικά στο θέμα των εκλογών ) αλλά για τον ακριβώς αντίθετο λόγο από αυτόν που εντέχνως αφήνεται να εννοηθεί αποφάσισα να γράψω μερικές σκέψεις αναφορικά με την ελληνική περίπτωση.
Δοθείσης ότι η χώρα βιώνει μία άνευ προηγουμένου κρίση καλό είναι να γίνει πρώτιστα κατανοητό το γιατί. Το σίγουρο είναι ότι η χώρα πτώχευσε. Αυτό όμως που εντέχνως αποκρύπτεται είναι ο βασικός λόγος για τον οποίον η χώρα πτώχευσε. Σίγουρα οι πανθομολογούμενες από όλους παθογένειες έπαιξαν ρόλο και καλό είναι να διορθωθούν άμεσα. Καμία όμως αναφορά στην περίπτωσή της Ελλάδας δε θα είναι επαρκής στο βαθμό που δεν αναφέρεται στις συνέπειες από την εισαγωγή του ευρώ. Βλέπεται κύριε Πανούτσο στα οικονομικά ( τα οποία παρεπιπτόντως αποτελούν ανθρωπιστική επιστήμη ) λίγες είναι οι αρχές αυτές που ενέχουν θέση δόγματος και μία από αυτές είναι η αντιστοιχία ανάμεσα στον παραγωγικό ιστό μίας χώρας και αυτή του νομίσματος. Και αυτό διότι το νόμισμα δεν είναι απλά ένα κομμάτι χαρτί προορισμένο να αλλάζει χέρι με χέρι. Είναι το Α και το Ω μίας οικονομίας, καθότι περικλείει ένα σύνολο πολιτικών πάνω στις οποίες δύναται να οικοδομηθεί ένα οικονομικό σύνολο. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Γιατί έγινε το ευρώ;
Το ευρώ αποτελεί ένα υποσύνολο της παγκοσμιοποίησης η οποία ως οικονομική θεωρία συνίσταται στις ακόλουθες τρεις ελευθερίες. 1. Ελευθερία κίνησης κεφαλαίου ( χρηματιστικού η παραγωγικού ), 2 Ελευθερία κίνησης εμπορευμάτων και 3 Ελευθερία κίνησης αγροτικών προϊόντων. Η ελευθερία κίνησης κεφαλαίου για τη ζώνη του ευρώ αποσκοπεί πρώτιστα στη διαμόρφωση ενός ενιαίου περιθωρίου κέρδους, το οποίο με τη σειρά του συνεπάγεται την ευθεία αντιστοίχηση κερδών ανά μονάδα επενδεδυμένου κεφαλαίου με την παραγωγικότητα του κεφαλαίου και της εργασίας. Αυτό γίνεται προκειμένου η παραγωγή διαχρονικά ενδοζωνικά να μεταφερθεί στις χώρες, περιφέρειες, κλάδους, ή επιχειρήσεις εκείνες που εμφανίζουν την μεγαλύτερη παραγωγικότητα. Από την άλλη αποσκοπεί στην όξυνση του ανταγωνισμού προσέλκυσης κεφαλαίων προκειμένου για τη βελτίωση του ισοζυγίου κεφαλαίου και κατ΄ επέκταση του ισοζυγίου εξωτερικών πληρωμών κάθε χώρας που μετέχει στη ζώνη του ευρώ. Αυτή η όξυνση του ανταγωνισμού για την οποίαν κάνω λόγο περνά μέσα από τη διαμόρφωση ενός ολοένα και πιο ευνοϊκού φορολογικού πλαισίου για το κεφάλαιο ( λέγε με θεσμοθετημένη φοροδιαφυγή η αλλιώς φοροαποφυγή ) γεγονός που συνεπάγεται ότι το βάρος συντήρησης των δημοσιονομικών δαπανών πέφτει εξ΄ ολοκλήρου στους μισθούς και στις συντάξεις, ή και στην περικοπή των κοινωνικών δαπανών. Πέραν των προαναφερθέντων ελευθεριών στη ζώνη του ευρώ προβλέπεται και ελευθερία κίνησης ανθρώπινου δυναμικού. Αυτή η διάταξη αποσκοπεί στη διαμόρφωση ενδοζωνικά ενός ενιαίου ωρομισθίου ανά είδος ποιότητα και ποσότητα εργασίας. ( Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της επιδίωξης αποτελεί η οδηγία Μπολκενστάιν όπου προβλέπεται η δυνατότητα απασχόλησης εργαζόμενου με το ημερομίσθιο της χώρας από όπου προέρχεται) Η ένταξη χωρών επομένως όπως η Βουλγαρία στη ζώνη του ευρώ δεν αποσκοπεί πουθενά αλλού παρά στο να αποτελέσει το Βουλγαρικό ημερομίσθιο τον κοινό παρονομαστή με απώτερο σκοπό την υποτίμηση του εμπορεύματος εργασία κάτι που αποτελεί βασικό συστατικό της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής . Όλες οι προαναφερθείσες ελευθερίες από κοινού έχουν ως αποτέλεσμα ενδοζωνικά η παραγωγή πλέον να διέπεται από το απόλυτο και όχι το συγκριτικό πλεονέκτημα. Κατά συνέπεια αξιωματικά και εντός της ζώνης του ευρώ η κάθε χώρα θα τείνει να εξειδικευθεί στην παραγωγή προϊόντων για τα οποία έχει το απόλυτο παραγωγικό πλεονέκτημα. Το όραμα που διέπει τη δημιουργία του ευρώ λοιπόν είναι αυτό της δημιουργίας ενός ενιαίου χώρου οξύτατου κεφαλαιοκρατικού ανταγωνισμού με απώτερο στόχο τη μεγιστοποίηση της καπιταλιστικής συσσώρευσης. Στα πλαίσια της επιδίωξης αυτής απαραίτητη προϋπόθεση είναι η απονεύρωση των εθνικών οικονομικών πολιτικών και γενικότερα των πάσης φύσεως κοινωνικών η γενικότερα εξωαγοραίων στρεβλώσεων. Αυτήν την αναγκαιότητα επιδιώκει να υλοποιήσει το σύμφωνο σταθερότητας που αποτελεί τη βάση του ευρώ. Το σύμφωνο σταθερότητας επιβάλλει δημοσιονομικό έλλειμμα στο 3% του ΑΕΠ, δημόσιο χρέος μέχρι το 60% του ΑΕΠ, πληθωρισμό κάτω του 3% και διαφορά στα επιτόκια δανεισμού του δημοσίου ( το γνωστό σε όλους spread) ανάμεσα σε αυτά της Γερμανίας και των λοιπών χωρών κάτω του 3%.

Τι συνεπάγεται αυτή η θεσμοθετημένη δημοσιονομική και νομισματική “πειθαρχία”;
Πρώτον ότι η δημοσιονομική συνιστώσα ( δημόσιες δαπάνες και φόροι ) απονευρώνονται καθότι όσον αφορά τις δημόσιες δαπάνες δεσμεύονται από τον περιορισμό τόσο του δημοσιονομικού ελλείμματος και του δημοσίου χρέους όσο δε για τους φόρους και το ποιες ομάδες του πληθυσμού θα επιβαρυνθούν καθορίζεται αποκλειστικά από την αδυναμία φορολόγησης του κεφαλαίου ένεκα της θεσμοθετημένης ελευθερίας στην κίνηση των κεφαλαίων. Η νομισματική συνιστώσα ( επιτόκια, προσφορά χρήματος ) απονευρώνεται λόγω του ότι τα επιτόκια ( και εν τέλη η συνολική προσφορά χρήματος) καθορίζονται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Η συναλλαγματική συνιστώσα ( ισοτιμία ) απονευρώνεται λόγω του ότι η ισοτιμία του ευρώ με τα λοιπά νομίσματα είναι σταθερή και αμετάβλητη. Η εμπορευματική συνιστώσα ( δασμολογικές και μη δασμολογικές μορφές προστασίας εγχώριας παραγωγής ) απονευρώνεται λόγω της θεσμοθετημένης ελευθερίας στην κίνηση εμπορευμάτων. Τελευταία συνιστώσα είναι η εισοδηματική που αφορά κέρδη και μισθούς. Οι μισθοί στην ουσία αποτελούν τη μόνη συνιστώσα που δύναται να ασκηθεί κάποιου είδους πολιτική και ακριβώς για αυτό το λόγο το οικοδόμημα του ευρώ δομήθηκε έτσι.

Ποιο το πρόβλημα;
Αυτό θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος μετά την ανάγνωση των ανωτέρω. Το πρόβλημα συνίσταται στο γεγονός ότι το ευρώ περικλείει οικονομίες διαφορετικού παραγωγικού δυναμικού και δυναμισμού. Αυτό σημαίνει ότι σε περιβάλλον ενιαίου νομίσματος οι χώρες που υστερούν σε παραγωγικότητα θα τείνουν να εξειδικευτούν στην παραγωγή προϊόντων διεθνώς μη εμπορεύσιμων ( κατασκευές, εσωτερικό εμπόριο ) η προϊόντων εντάσεως εργασίας η φυσικών πρώτων υλών, εν' αντιθέσει με τις οικονομίες του βορρά οι οποίες λόγω των υψηλών επιπέδων παραγωγικότητας που εμφανίζουν θα τείνουν να εξειδικευθούν στην παραγωγή προϊόντων διεθνώς εμπορεύσιμων και εντάσεως κεφαλαίου γεγονός που θα σημαίνει για τις μεν πρώτες δραματική επιδείνωση των ελλειμμάτων στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών ενώ για τις δεύτερες σημαντική βελτίωση των αντίστοιχων δικών τους πλεονασμάτων. Αρκεί προς τούτο να ρίξει κάποιος μία ματιά στην εξέλιξη αυτών των μεγεθών τη δεκαετία 2000 - 2009 για να κατανοήσει του λόγου το αληθές. Αυτό συμβαίνει γιατί οι καθετοποιημένες μονάδες του βορρά είναι σε θέση μέσω των εσωτερικών οικονομιών κλίμακας, είτε μέσω των εξωτερικών οικονομιών κλίμακας ( outsourcing ) να υποκαταστήσουν την παραγωγή του νότου - του οποίου το παραγωγικό μοντέλο όντας δομημένο σε μικρές ως επί το πλείστον μονάδες και έχοντας στερηθεί πλέον το προσωρινό έστω ανάχωμα της συναλλαγματικής διολίσθησης – αδυνατεί να ανταγωνιστεί αυτό του βορρά με αποτέλεσμα να υποχωρεί διαρκώς. Πρόκειται για μία στρέβλωση εξαιρετικής σημασίας για το λόγο ότι το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών μας δείχνει πόσα ευρώ διαρρέουν από το τραπεζικό σύστημα των χωρών του νότου και καταλήγουν με τη μορφή εμβασμάτων στις χώρες του βορρά. Δοθείσης ότι το ευρώ είναι νόμισμα ιδιοκτησίας της Ε.Κ.Τ. αυτό σημαίνει ότι προκειμένου αυτή η απώλεια να αναπληρωθεί απαιτεί προσφυγή στην Ε.Κ.Τ. διαμέσου πρωτίστως του δημόσιου δανεισμού. Κρατήστε το αυτό ως δεδομένο γιατί έχει εξαιρετική σημασία για την περίπτωση τη Ελλάδας. Πέραν αυτού η απονεύρωση των εθνικών οικονομικών πολιτικών ( κύριος στόχος του συστήματος του ευρώ ) αποτελεί μία μέγγενη για τις οικονομίες που υστερούν σε παραγωγικότητα για το λόγο ότι στερούνται πλέον των εργαλείων εκείνων που απαιτούνται προκειμένου να αντεπεξέλθουν στον ολοένα και εντεινόμενο ανταγωνισμό ( είτε ενδοζωνικό, είτε παγκόσμιο ) και η μόνη συνιστώσα που έμεινε προκειμένου να ασκήσουν πολιτική είναι αυτή των μισθών κάτι που γίνεται ήδη. Εν' ολίγοις αυτό που διατυμπανίζεται ως κρίση χρέους στην ουσία αποτελεί κρίση νομίσματος. Το ευρώ δημιουργήθηκε πρώτιστα για τον τραπεζικό κλάδο. Διαμέσου του εκμηδενισμού του κινδύνου που συνεπάγεται η διακύμανση των συναλλαγματικών ισοτιμιών των ευρωπαϊκών νομισμάτων αυτό είχε ως αποτέλεσμα όλη η ρευστότητα να περάσει στον τραπεζικό κλάδο ο οποίος υπήρξε και ο πλέον ωφελημένος του όλου εγχειρήματος. Χαρακτηριστικά τη δεκαετία 2000 – 2009 τα ενεργητικά (περιουσίες) των τραπεζικών ιδρυμάτων αυξήθηκαν κατά 500% όταν το ευρωπαϊκό ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 62%. Αυτό συνέβαινε και θα συνέχιζε να συμβαίνει εάν δεν έσκαγε η φούσκα των ακινήτων στις ΗΠΑ, η οποία δεν είναι παρά το σύμπτωμα της κατάρρευσης του νεοφιλελεύθερου ιδεολογήματος . Βλέπεται από το 79 με την άνοδο της Θάτσερ και το 81 με την άνοδο του Ρέιγκαν στην εξουσία επανεμφανίστηκε στο προσκήνιο ο φιλελευθερισμός με τη μορφή του νεοφιλελευθερισμού. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα σταδιακά και εντεινόμενα μετά το 89 ( χρονιά κατάρρευσης του ανατολικού μπλοκ και εξάλειψης του αντίπαλου στρατοπέδου ) οι μισθοί ως ποσοστό επί του ΑΕΠ να βαίνουν μειούμενοι γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα η συμμετοχή όλο και περισσότερων στην καταναλωτική ευμάρεια να γίνεται μέσω του δανεισμού γεγονός που αποτυπώνεται εύγλωττα στην έκρηξη του ιδιωτικού χρέους. Αυτό που το 2008 προβλήθηκε ως μία χρηματοοικονομική κρίση στην ουσία είχε μία πολύ βαθύτερη αιτία που είναι και η κύρια αιτία του προβλήματος και λέγεται κρίση υπερσυσσώρευσης. Πρόκειται για μία εξαιρετικής επικινδυνότητας ασθένεια του καπιταλισμού για το λόγο ότι η προηγούμενη κρίση υπερσυσσώρευσης ( αυτή του 29 ) ξεστόμωσε οριστικά με το σφαγείο του β παγκοσμίου πολέμου.

Η Ελληνική περίπτωση. Τι συνέβη στο οικόπεδο Ελλάδα;
Βασική παράμετρος της Ελληνικής χρεοκοπίας είναι το ευρώ και του γεγονότος ότι αυτή γίνεται αντιληπτή με εξαιρετική σφοδρότητα το μεσαιωνικής εμπνεύσεως σύμφωνο σταθερότητας που το διέπει. Στο θέμα της χρεοκοπίας το σύστημα του ευρώ συνέβαλε ως ακολούθως : 1) Λόγω της πληθωριστικής ισοτιμίας με την οποίαν μπήκαμε στη ζώνη του ευρώ (340,75 δρχ προς 1 € ) αυτό είχε ως αποτέλεσμα να προκληθεί ένα σοκ ανατιμήσεων στην Ελληνική οικονομία το οποίο είχε ως αποτέλεσμα οι Ελληνικές εξαγωγές ακριβαίνοντας να αρχίσουν να χάνουν έδαφος την ίδια στιγμή που οι εισαγωγές, τόσο από το βορρά λόγω της υψηλότερης παραγωγικότητας των καθετοποιημένων μονάδων, όσο και από τον αναπτυσσόμενο κόσμο εκτός ευρωζώνης λόγω των φθηνών νομισμάτων, άρχισαν να υποκαθιστούν την εγχώρια παραγωγή. Πέραν αυτού ενδεικτικό του οικονομικού κλίματος που διαμορφώθηκε μόνο τη δεκαετία 2002 - 2010 περίπου 4.000 επιχειρήσεις της βορείου Ελλάδος μετέφεραν την έδρα τους στα Βαλκάνια. Αυτό έγινε όχι μόνο για τα φθηνότερα μεροκάματα και τους χαμηλότερους φορολογικούς συντελεστές, αλλά πρωτίστως για το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα που έδινε η διαμόρφωση του κόστους παραγωγής σε φθηνό σε σχέση με το € νόμισμα και 2) λόγω του ότι πρόκειται για εξαιρετικά σκληρό νόμισμα η εισαγωγή του € προκάλεσε μία ραγδαία πτώση των επιτοκίων γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα να διογκωθεί δραματικά ο τραπεζικός δανεισμός ( πράγμα απολύτως λογικό μιας και οι τράπεζες ως κερδοσκοπικά ιδρύματα έσπευσαν να μεγιστοποιήσουν την κερδοφορία τους μέσω αυτής της κατάστασης ). Αυτή η τάση όμως έθεσε την Ελληνική οικονομία μπροστά σε ένα εξαιρετικά επικίνδυνο συνδυασμό. Η διόγκωση του τραπεζικού δανεισμού ( και δοθείσης ότι στην πλειοψηφία των περιπτώσεων όταν οι τράπεζες χορηγούν ένα δάνειο δε δίνουν από τα χρήματα των καταθετών όπως εσφαλμένως πιστεύουν οι περισσότεροι, αλλά δημιουργούν αυτό το χρήμα ως πρόσθετο εκ του μη όντως ) είχε ως αποτέλεσμα να αυξάνει εξίσου η ανάγκη του τραπεζικού κλάδου για άντληση ρευστότητας μιας και βάσει του τραπεζικού πολλαπλασιαστή οι τράπεζες οφείλουν να έχουν ρευστότητα ανάλογη των υποσχέσεων χρήματος που δημιουργούν πρωτίστως μέσω του δανεισμού προκειμένου να υπάρχει αρκετό χρήμα σε ρευστό σε κυκλοφορία ούτως ώστε να συντηρείται η διαιώνιση των λογιστικών χρεών και να αποφεύγεται η κατάρρευση. Συνάμα όμως η διόγκωση του τραπεζικού δανεισμού οδήγησε στην αύξηση της αγοραστικής δύναμης του μέσου Έλληνα στη βάση της υποθήκευσης των μελλοντικών του εισοδημάτων. Αυτό από μόνο του δεν είναι κακό. Το γεγονός όμως ότι συνέβαινε σε μία χώρα της οποίας ο παραγωγικός μηχανισμός και λόγω σκληρού νομίσματος αδυνατούσε να ανταποκριθεί στον ανταγωνισμό είχε ως αποτέλεσμα να καταναλώνουμε όλο και περισσότερα εισαγόμενα προϊόντα, τα οποία είτε δεν παραγόταν εδώ, είτε ( και αυτό είναι εξαιρετικής σημασίας ) υποκαθιστούσαν ραγδαία την εγχώρια παραγωγή. Αυτό απεικονίζεται εύγλωττα στη δραματική διόγκωση των ελλειμμάτων στα ισοζύγια τρεχουσών συναλλαγών όλων των χωρών του νότου και φυσικά και σε αυτό της Ελλάδας. Αυτό σήμαινε ότι όσο αύξανε ο τραπεζικός δανεισμός τόσο αυξανόταν οι ανάγκες για άντληση ρευστότητας, τόσο αυξανόταν η αγοραστική δύναμη τόσο αυξανόταν οι εκροές ευρώ σε μορφή ρευστών διαθεσίμων από τον τραπεζικό κλάδο με τη μορφή εμβασμάτων προκειμένου για την πληρωμή των ολοένα και αυξανόμενων εισαγωγών. Προκειμένου όμως να μπορούν οι τράπεζες να συνεχίσουν να δημιουργούν χρήμα έπρεπε αυτή η απώλεια ρευστών διαθεσίμων να αναπληρωθεί. Και δοθείσης ότι το € αποτελεί ιδιοκτησία της Ε.Κ.Τ. αυτό σήμαινε ότι αναπλήρωση των απολεσθέντων € ελάμβανε χώρα διαμέσου του δημόσιου δανεισμού. Το δημόσιο προέβαινε σε έκδοση ομολόγων με επιτόκιο 3%, 4% ή 5%, οι τράπεζες τα αγόραζαν δημιουργώντας χρήμα εκ' του μη όντως βάσει τραπεζικού πολλαπλασιαστή, και μετά πωλούσαν η ενεχυρίαζαν τα ομόλογα αυτά στην Ε.Κ.Τ. με το παρεμβατικό επιτόκιο του 1%, και αντλούσαν την απαραίτητη ρευστότητα προκειμένου να συνεχίζουν να δημιουργούν χρήμα μέσω των δανείων. Και όσο αύξανε το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας ( πρωτίστως λόγω συστήματος € ) τόσο αυξανόταν η ανάγκη του δημοσίου να καλύπτει την απολεσθείσα ρευστότητα με πρόσθετες εκδόσεις ομολόγων. Αυτό βέβαια είχε ως αποτέλεσμα το δημόσιο στην προσπάθεια του να συντηρήσει την κερδοφορία του τραπεζικού κλάδου να μπαίνει όλο και πιο μέσα. Αυτό ακριβώς περιγράφει η δήλωση Γιούνκερ : “Ξέραμε τι συμβαίνει με την Ελλάδα, αλλά δεν μιλούσε κανείς γιατί η Γερμανία και η Γαλλία κερδίζανε πολλά χρήματα” Εν ολίγοις το Ελληνικό δημόσιο χρέος τη δεκαετία του € σχεδόν διπλασιάστηκε. Χρεοκοπήσαμε καταναλώνοντας τα προϊόντα και των εταίρων μας.


Και τώρα τι ;
Το μνημόνιο που στήθηκε από μεριάς των γραφειοκρατών των Βρυξελλών αποσκοπεί στους ακόλουθους δύο στόχους : 1) Από τη μία στα πλαίσια της επαχθέστατης δανειακής σύμβασης στοχεύει με το χρήμα που δημιουργείται βάσει των εγγυήσεων που χορηγούν οι δημόσιοι τομείς των λοιπών χωρών κρατών της Ευροζώνης να μεταφερθεί το χρέος από τις Γαλλογερμανικές τράπεζες στον επίσημο τομέα (δημόσιο) προκειμένου σε μία ενδεχόμενη στάση πληρωμών του Ελληνικού δημοσίου να αποφευχθεί μία συστημική κρίση. Αξίζει εδώ να τονισθεί ότι δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι το 2009 περίπου 200 δις € Ελληνικού δημοσίου χρέους τα κατείχαν αυτές. Οι επιχειρήσεις που κάνανε μπίζνες στο Ελλάντα ποιες ήταν : Η HDW με τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά, η Hochtief με το αεροδρόμιο των Σπάτων, η Γαλλική κοινοπραξία στη γέφυρα Ρίο Αντίρριο, η Siemens παντού κ.ο.κ. Αυτές (οι τράπεζες τους) δημιουργούσαν χρήμα το οποίο πήγαινε στις δικές τους πολυεθνικές με ενδιάμεσα την απόδοση των αναλογούντων μιζών στους εγχώριους πολιτικούς και ο λογαριασμός στα συνήθη υποζύγια του προϋπολογισμού μέσω του δημοσίου χρέους. Από το 2009 με το μηχανισμό του μνημονίου μεταφέρεται σταδιακά Ελληνικό χρέος από τις Γαλλογερμανικές τράπεζες στον επίσημο τομέα, ενώ ταυτόχρονα αυξάνουν την έκθεση τους σε αυτό Έλληνες παίκτες με πρώτα τα ασφαλιστικά ταμεία. Προφανέστατα υπήρξε πολιτική βούληση ούτως ώστε όταν θα έφθανε η ώρα για το περιώνυμο πλέον PSI να υποστούν τις μεγαλύτερες απώλειες αυτά και μέσω αυτών όλοι εμείς τα κορόιδα. Και στο τέλος της διαδρομής ο λαλίστατος υπουργός των οικονομικών να μας καλεί να πανηγυρίσουμε. 2) Μέσω της εφαρμογής μίας προ κυκλικής πολιτικής ( συρρίκνωση δημοσίων δαπανών μέσω της μείωσης των μισθών των συντάξεων και του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων σε συνδυασμό με τη φοροεπιδρομή στα μικρομεσαία στρώματα να δημιουργήσει ένα τεράστιο έλλειμμα ενεργούς ζήτησης – κατανάλωσης – το οποίο θα οδηγήσει σε αύξηση της ανεργίας ) Αυτό σε συνδυασμό την απελευθέρωση της αγοράς εργασίας προς όφελος των αφεντικών αποσκοπεί στη δραματική συρρίκνωση της αμοιβής του εμπορεύματος εργασίας. Αυτό αποσκοπεί από 1ον ( με δεδομένη την αδυναμία της συναλλαγματικής διολίσθησης της ισοτιμίας του € ) να φθηνήνει τις Ελληνικές εξαγωγές 2ον να κρατήσει την εγχώρια κατανάλωση σε πολύ χαμηλά επίπεδα και δοθείσης ότι ο παραγωγικός μηχανισμός των χωρών του νότου βρίσκεται σε πλήρη αναντιστοιχία με το νόμισμα με αποτέλεσμα να υποκαθίσταται ραγδαία είτε από την παραγωγή των καθετοποιημένων μονάδων του βορρά, είτε από την παραγωγή των λοιπών χωρών με πολύ φθηνότερα νομίσματα και όντας εγκλωβισμένος σε αυτήν τη φυλακή με το σύνολο των συνιστωσών άσκησης οικονομικής πολιτικής απονευρωμένες η ιδέα της εσωτερικής κατανάλωσης πρέπει να εγκαταλειφθεί μιας και είναι η χαμηλή κατανάλωση που μπορεί να πιέσει έστω προκειμένου να μειωθεί τόσο το εμπορικό έλλειμμα, όσο και το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών προκειμένου να μην διαφεύγουν ευρώ από τον τραπεζικό κλάδο των χωρών αυτών η δε τροφοδότηση αυτού με ρευστότητα να γίνεται πλέον μέσω των εμβασμάτων πληρωμών των εξαγωγών και όχι μέσω του δημόσιου δανεισμού ( όπως συνέβαινε μέχρι τώρα ), προκειμένου αυτός να είναι σε θέση να δημιουργεί χρήμα πράγμα λίαν απαραίτητο για τον κεφαλαιοκρατικό τρόπο παραγωγής. Αυτό βέβαια συνεπάγεται μεροκάματα των 300 το πολύ €, δομική ανεργία σκαλωμένη άνω του 20% και πλήρη αποσάθρωση του εγχώριου παραγωγικού δυναμικού. Βλέπεται η απόπειρα μετατροπής της Ελληνικής οικονομίας σε μία εξαγωγικού χαρακτήρα οικονομία με παραμονή στη ζώνη του € απαιτεί την ραγδαία φτωχωποίηση συντριπτικά μεγάλου μέρους της Ελληνικής κοινωνίας με ότι αυτό συνεπάγεται ( εγκληματικότητα, πορνεία, ναρκωτικά, βία κ.ο.κ. ) Ακόμα και έτσι όμως το σχέδιο αυτό συγκεντρώνει εξαιρετικά λίγες πιθανότητες να προχωρήσει για το λόγο ότι προϋποθέτει ότι οι λοιπές χώρες ασκούν αντικυκλική πολιτική (αύξηση δημοσίων δαπανών) προκειμένου οι Ελληνικές εξαγωγές να βρουν την απαραίτητη ζήτηση. Η Γερμανία όμως δε δείχνει διατεθειμένη να εγκαταλείψει το δικό της μερκαντιλισμό ( πάγωμα των εργατικών απολαβών και δημιουργία πλεονασμάτων για τη βιομηχανική της ολιγαρχία εις βάρος των γειτόνων της ). Ο weisbrot ( οικονομολόγος και στέλεχος του Δ.Ν.Τ. στα χρόνια της Αργεντινής ) γράφει σε άρθρο του γιατί το € δεν αξίζει να σωθεί τονίζοντας ότι “το να οδηγηθούν εκατομμύρια άνθρωποι στην απόγνωση συνεπάγεται ένα τεράστιο κοινωνικό κόστος το οποίο δεν αξίζει τον κόπο” Εδώ όμως οι πολιτικού μας ταγοί όντας εθισμένοι στην ανάγκη του να εξουσιάσουν δε δείχνουν να τους πολυενδιαφέρει το τι πόνο θα προκαλέσουν προκειμένου να σώσουν το € της Μέρκελ και της τραπεζικής ολιγαρχίας. Και όσον αφορά το δίλημμα των εκλογών πως το τραγούδησαν οι Πυξ Λαξ ; “αδύναμος να προσκυνάς αυτούς που σε ληστεύουν”



Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2012

Λευτεριά σε όσους είναι στα κελιά


Δεν είναι εύκολο κανείς να μιλά εύκολα για τις πράξεις άλλων, πόσο μάλλον όταν αυτοί/ές βρίσκονται στη φυλακή γι’ αυτές. Δεν είναι εύκολο, γιατί ηθικά είναι τουλάχιστον έξω από τις δικές μου αξίες, γιατί δεν μπορώ να κρίνω τις πράξεις άλλων, όταν εγώ η ίδια δεν κάνω τίποτα!
Είμαι όμως συνένοχη για δύο βασικούς λόγους:

Πρώτος: Στη μεθοδευμένη σιωπή των Μ.Μ.Ε., στη κεντρική τρομοκρατική – κατασταλτική πρακτική των κρατικών δομών επιβολής του κοινωνικού ελέγχου και της κοινωνικής ειρήνης (μπάτσοι, δικαστές, κόμματα, συνδικαλιστές και σωματεία), που εδώ και αρκετά χρόνια (από Δεκέμβριο του 2008) μεθοδεύουν να αποσιωπούν, να αποπροσανατολίζουν, να καταστέλλουν, να δικάζουν εξεγερμένες συνειδήσεις, να φυλακίζουν και να ποινικοποιούν πρακτικές που μπορεί να ξεφεύγουν από την επιβαλλόμενη κοινωνική ομαλότητα και κανονικότητα, αλλά αγγίζουν κάθε πτυχή της ζωής (και της οργής) των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων.
Όταν λοιπόν αγωνιστές/ιες και μέλη του ευρύτερου ριζοσπαστικού κινήματος (ανάμεσά τους και εγώ), στο χώρο των Ιωαννίνων, δεν αναφέρονται καθόλου σε αυτά τα άτομα που βρίσκονται στη φυλακή για τις πράξεις τους, που δεν είναι άλλες παρά ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά, ενάντια σε όλες τις δομές του καπιταλιστικού συστήματος, ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης και εκμετάλλευσης, ως ήδη εξεγερμένες συνειδήσεις ή ως οργανωμένα επαναστατημένα άτομα που έχουν κάνει τις καθαρές επιλογές ενάντια στην εξαθλίωση των ζωών τους, ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας που επιβάλλεται σε όλο το φάσμα της καθημερινής μας ζωής, όταν λοιπόν δεν υπάρχει μια δυνατότητα κοινωνικοποίησης αυτών των πρακτικών, πόσο μάλλον όταν εκλείπουν από το τοπικό κίνημα κάθε κοινωνική πρακτική σπασίματος της τρομοκρατίας στη πράξη, της σιωπής, της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης της ζωής μας, όταν δεν υπάρχει ένα καθαρό μήνυμα προς τους εξουσιαστές μας, ότι με μας θα τα βρίσκουν σκούρα, να νοιώσουν την πίεση, να νοιώσουν την δύναμή μας, τη δυνατότητα να σχεδιάσουμε και να οργανώσουμε δυναμικές πρακτικές αντίστασης, εναντίωσης και γιατί όχι, εξέγερσης, τότε είμαστε όλοι μας συνένοχοι στην εξαθλίωση και δίνουμε το άλλοθι σε κάθε εκμεταλλευτή επιχειρηματία και κρατικό παράγοντα να μας θάψει, να μη μας υπολογίζει, να περάσει νικηφόρα την κοινωνία του νεκροταφείου.
Δεύτερος: Όλοι λέμε ότι το «καζάνι βράζει» και όλοι περιμένουμε το «χέρι» που θα ανοίξει το καπάκι και θα το πετάξει στη μούρη των εξουσιαστών μας. Είμαι συνένοχη, όπως και όλοι μας που περιμένουμε αυτό το «χέρι», που θα τινάξει το καπάκι, είμαστε συνένοχοι γιατί είμαστε όλοι κατεσταλμένοι, φοβισμένοι, δεν πιστεύουμε στους εαυτούς μας, ούτε στην δύναμη που μας ενώνει για να ορμίσουμε…Και το χειρότερο για κάποιους είναι ότι με τη κριτική και τη στάση τους δαγκώνουν αυτό το «χέρι», αυτούς που μας δώσανε με τις πράξεις τους τη δυνατότητα να πιστέψουμε στους εαυτούς μας και να δράσουμε! Ευτυχώς δεν είμαι απ’ αυτούς/ες.
Γι’ αυτό το ελάχιστο που μπορώ να κάνω, είναι να διακινώ τις απόψεις τους, τις ιδέες τους, να διαδίδω τις πρακτικές τους, βγάζοντας ένα τραπεζάκι σε σημεία πολυσύχναστα, ως ελάχιστη συνεισφορά αλληλεγγύης, όχι βέβαια ότι μ’ αυτό τον τρόπο απαλλάσσομαι των ευθυνών μου και χαϊδεύω τη συνείδησή μου! Τα χρήματα που μαζεύονται είναι για το ταμείο αλληλεγγύης των φυλακισμένων αγωνιστών.
Μια αγανακτισμένη, οργισμένη, κατεσταλμένη από κάθε άποψη και από όλους!

Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012

Το δόγμα του σοκ και η εφαρμογή του στο οικόπεδο Ελλάδα

Η απόφαση υπαγωγής στο καθεστώς του μνημονίου αποτελεί προϊόν προαποφασισμένων κινήσεων. Τίποτε μα πραγματικά τίποτε δεν έγινε τυχαία.Τα γεγονότα δεν επιδέχονται αμφισβήτησης και έχουν ως ακολούθως : Αμέσως μετά τις εκλογές του Οκτωβρίου 2009 όπου κερδίζει το ΠΑ-ΣΟΚ αρχίζουν οι επαφές στελεχών του υπουργείου οικονομικών και του ίδιου του πρωθυπουργού ( βάσει των όσων έχουν διαρρεύσει και στον ελληνικό τύπο ) με στελέχη της Goldman Sachs και αυτό γιατί τα στελέχη της επενδυτικής αυτής τράπεζας έχουν πλήρη εικόνα του ελληνικού δημοσίου χρέους από την εποχή σημίτη όπου ενεπλάκησαν προκειμένου να αποκρύψουν κάποια δισ. χρέους μέσω χρηματοοικονομικών προϊόντων. Κύριες φυσιογνωμίες των συναντήσεων υπήρξαν από τη μία ο πολύς Henry Paulson υπουργός οικονομικών του καθεστώτος Μπους, επί 32 συναπτά έτη στέλεχος της G.S. (το αίμα νερό δεν γίνεται) και ιδρυτής του Henry Paulson hedge fund, και από την άλλη ο Gary Kohn σημαίνων στέλεχος της επενδυτικής ( έτσι λέγεται ο παρασιτισμός τη σήμερον )  τράπεζας.
Henry Paulson

Ο στόχος ήταν να προετοιμαστεί το έδαφος για το σενάριο της διπλής υποτιμητικής κερδοσκοπίας. Βάσει αυτού του σεναρίου η G.S. δανειζόταν ομόλογα ελληνικού δημοσίου χρέους ύψους αρκετών δισεκατομμυρίων € για ένα χρονικό διάστημα ενός μηνός. Αμέσως μετά προέβαινε στην πωλησή τους και με τα κεφάλαια που αντλούσε προέβαινε στην αγορά ασφαλίστρων κινδύνου τα λεγόμενα cds.  Έστω π.χ. ομόλογο ελληνικού δημοσίου πενταετούς διάρκειας με ονομαστική αξία 100 € διαπραγματευόταν στη δευτερογενή αγορά στα 90 €. Η G.S. δανειζόταν τον τίτλο για ένα μηνά. Την επομένη του δανεισμού προέβαινε στην πώληση του τίτλου έστω στα 88 €. Με τα 88 € που αντλούσε από την πώληση του ομολόγου που είχε δανειστεί πλήρωνε μία καλή προμήθεια στον κάτοχο του τίτλου και αγόραζε ασφάλιστρα κινδύνου τα οποία κυμαίνοταν έστω στις 100 μονάδες βάσης. Με το πέρας του μήνα η G.S. θα έπρεπε να αγοράσει τον τίτλο πίσω και να τον αποδώσει στον αρχικό του δικαιούχο. Με το που ολοκληρώθηκε το σενάριο αυτό οι πολιτικοί κρετίνοι (που εσύ έχεις εκπαιδευθεί μία ολόκληρη ζωή να αποκαλείς η "εθνική κυβέρνηση" ) ξεκίνησαν το θέατρο. Εκτίναξαν το δημοσιονομικό έλλειμμα στο 15,1% του ΑΕΠ εντάσσοντας σε αυτό τη μισθοδοσία των υπαλλήλων των 151 ΔΕΚΟ κάτι που αποτελεί λογιστικό ατόπημα για το λόγο ότι καμμίας ΔΕΚΟ (ακόμα και των πλέον ελλειμματικών όπως του ΟΣΕ ) η μισθοδοσία των υπαλλήλων δεν επιβαρρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό μιας και αποτελούν ποσοστό των εσόδων που αυτές (οι ΔΕΚΟ ) έχουν. Ταυτοχρόνως ακούγονται από τα πλέον επίσημα χείλη εκφράσεις για τιτανικό, διεφθαρμένη χώρα κ.ο.κ. Την ίδια στιγμή τόσο από την Αγγλία όσο και από τη Γερμανία αρχίζουν και πολλαπλασιάζονται τα δημοσιεύματα που τονίζουν το πόσο χάλια είναι η οικονομική κατάσταση της ελλάδος με αποκορύφωμα το εξώφυλλο του περιοδικού Focus.

Φυσικά το όλο σκηνικό είναι στημένο. Ο όμιλος επί παραδείγματι του περιοδικού Focus συνδέεται επιχειρηματικά με την Goldman Sachs και δεν είναι ο μόνος. Βλέπεται οι κερδοσκόποι δεν μαντεύουν τα γεγονότα αλλά τα δημιουργούν οι ίδιοι. ( Κάτι σαν τις αυτοεκπληρούμενες προφητείες των βιβλικών "ηρώων" ). Αυτός ο ορυμαγδός των δημοσιευμάτων προκαλεί όπως είναι  φυσικό πανικό πωλήσεων ελληνικών ομολόγων. Η μαζική φυγή από τα ελληνικά  ομόλογα προκαλεί πτώση των ονομαστικών τους τιμών κάτι που συνεπάγεται άνοδο των επιτοκίων δανεισμού για το εληνικό δημόσιο. ( Πρέπει να τονισθεί εδώ ότι το δημόσιο δεν τυπώνει χρήμα. Το δικαίωμα αυτό έχει προ πολλού και  παγκοσίως - με ελάχιστες εξαιρέσεις - παραχωρηθεί σε ιδιώτες τραπεζίτες ). Είναι την περίοδο εκείνη που η τράπεζα της ελλάδος προβάινει σε αλλαγή του κανόνα Τ+3 σε Τ+10. Ο κανόνας αυτός ορίζει σε γενικές γραμμές το περιθώριο που έχει ο αγοραστής  προκειμένου  να προσκομίσει το ποσό του τίτλου που αγόρασε στον πωλητή αυτού. Φυσικά τρεις μέρες είναι αρκετό χρονικό διάστημα για κάποιον που θέλει να κερδοσκοπήσει ειδικότερα σε μία αγορά (εν προκειμένω των ελληνικών ομολογων) που πιεζόταν εκείνη την περίοδο καθημερινά. Φανταστείτε τώρα μέσα στον πανικό των πωλήσεων οι τρεις ημέρες να γίνονται δέκα τι σήμαινε αυτό. Πέραν αυτού την ίδια στιγμή αναιρείται ο υποχρεωτικός χαρακτήρας των συναλλαγών. Αυτό σήμαινε ότι ακόμα και εάν μία εντολή πώλησης γινόταν "ταίρι" στο σύστημα με μία αντίστοιχή εντολή αγοράς έιχαν πλέον το δικαίωμα οι αντισυμβαλλόμενοι να σπάσουν τη συναλλαγή και να την επανεισαγάγουν την επόμένη στο ηλεκτρονικό σύστημα. Χαράς ευαγγέλια για αυτούς που έχουν σκοπό να βγάλουν εκατομμύρια από την υπόθεση αυτή. Φαντάσου δηλαδή να πουλάς ομόλογο ελληνικού δημοσίου που δεν κατέχεις καν εστω στα 92 € και τη δέκατη μέρα!!!!!!!!!! που θα κληθείς από την τράπεζα της ελλαδος να εκκαθαρίσεις τη συναλλαγή να μπορείς να τον αγοράσεις προκειμένου επιτέλους να τον δώσεις έστω στα 74 € και να εισπράτεις ταυτόχρονα 92€. Χαρακτηριστικό ως προς αυτό δημοσίευμα του ελεύθερου τύπου που παρατίθεται αυτούσιο.


Τη στιγμή λοιπόν που η inside job άρχισε να αποδίδει τα αναμενόμενα ήταν η ώρα να πιάσουν δουλεία τα Golden boys της "δημοσιογραφίας". Είχε φτάσει η στιγμή της σπίλωσης της μισθωτής εργασίας ως η κύριας υπαίτιας της διαμορφωθείσας κατάστασης. Η αρχή έγινε από τους συλλήβδην τεμπέληδες δημοσίους υπαλλήλους για να περάσει στους συλλήβδην φοροφυγάδες ελεύθερους επαγγελματίες και να καταλήξει στη ρήση του παχυλά (αλήθεια τι προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο για να αμοίβεται τόσο) αμοιβόμενου, παχυλού Πάγκαλου "μαζί τα φάγαμε". Ο στόχος ήταν η διαμορφώση σε συνθήκες σοκ της αίσθησης της συλλογικής ευθύνης από το λαό προκειμένου να γίνει αποδεκτό το μνημόνιο της φτωχοποίησης. Φυσικά στο στόχαστρο των golden boys της δημοσιογραφίας μπήκαν αποκλειστικά οι δημόσιες δαπάνες σε ότι αφορά βέβαια τους μισθούς και τις κοινωνικές παροχες. Απώτερος στόχος ήταν η ποινικοποίηση των μισθών και των κοινωνικών δαπανών ως την κύρια αιτία της διαμορφωθείσας κατάστασης. Φυσικά η αλήθεια ως προς την κύρια αιτία του δημοσίου χρέους απέχει παρασάγκας (και έχει να κάνει όχι μόνο στην ελλάδα, αλλά και παγκοσμίως πρώτιστα με τη φορολογική ασυλία του κεφαλαίου), αλλά ο στόχος των μέσων μαζικής αποπλάνησης δεν είναι η ενημέρωση του κοινού, (άλλωστε και αυτά κάποιοι κεφαλαιούχοι τα κατέχουν) αλλά η πλύση εγκεφάλου στα νεοφιλελεύθερα δόγματα. Χαρακτηριστικά ως προς αυτό παραθέτουμε τις ακόλουθες δύο ηλεκτρονικές διευθύνσεις όπου ο κάθε ενδιαφερόμενος μπορεί να αντλήσει τα στοιχεία που αποδεικνύουν του λόγου το αληθές:
http://eparistera.blogspot.com/2011/05/blog-post_29.html
http://eparistera.blogspot.com/2011/06/blog-post_26.html).
Προσέξτε δε στο βίντεο που ακολουθεί (έπεται βέβαια της έλευσης του μνημονίου, άλλα είναι ενδεικτικό του πως επιδιώκεται η με κάθε τρόπο επιβολή του μνημονιακού φετφά ) πως ένα από τα πλέον επιφανή φερέφωνα της οικονομικής ελίτ (Πρετεντέρης) προσεγγίζει το ζήτημα της "κρίσης"  ως αποκλειστικό αποτέλεσμα του δημοσίου  τομέα και μόνο, απο κοινού με τους σφουγγοκωλάριους του νεοφιλελευθερισμού και της τραπεζικής ολιγαρχίας. 




Όταν λοιπόν είχε ολοκληρωθεί η κατάρρευση των τιμών των Ελληνικών ομολόγων με τη συνεπακόλουθη έξοδο της ελλάδας από τις "αγορές" (λόγω των υψηλών επιτοκίων που είχαν διαμορφωθεί ) το παιχνίδι έφτανε σιγά σιγά προς το τέλος του. Υπαγωγή στο ΔΝΤ και στο μηχανισμό του μνημονίου που είχε στηθεί προκειμένου  να ξεφορτωθούν το ελληνικό χρέος οι γαλλικές και οι γερμανικές τράπεζες με χρήμα που παράγονταν βάσει εγγυησεων των δημοσίων των λοιπών ευωπαϊκών κρατών, ένας λαός ολημερής βομβαρδισμένος από τα δελτία ειδήσεων για το πόσο υπαίτιος είναι ο ίδιος και μόνο ο ίδιος για το κατάντημα της "χώρας", και φυσικά η γνωστή και μη εξαιρετέα Goldman Sachs η οποία αφού προ μηνός είχε δανειστεί ελληνικά ομόλογα στα 90 έστω €, τα είχε πουλήσει στα 88 €, τώρα με το πέρας του μήνα που οφείλει να τα επιστρέψει βγαίνει και τα αγοράζει στα 60 €, την ίδια στιγμή που τα ασφάλιστρα κινδύνου που είχε αγοράσει στις 100 έστω μονάδες βάσης τα πουλά στις 600 μονάδες βάσης.  Μόνο από αυτήν τη διπλή υποτιμητική κερδοσκοπία υπολογίζεται κέρδος γύρω στα 17 δις!!!!!!!!!! €. Είδατε τι ωραία βγαίνει χρήμα τη σήμερον ημέρα. Αρκεί να είσαι παράσιτο του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Και φυσικά δε θα έχαναν την ευκαιρία να πλουτίσουν ( εις βάρος σου φυσικά ) και ντόπια σκληρά εργαζόμενα παληκάρια. Το βίντεο που ακολουθεί είναι ενδεικτικό. 
 

Αυτή είναι εν ολίγοις η υπόθεση εφαρμογής του δόγματος του σοκ στο οικόπεδο "ελλάδα". Δεν είναι η πρώτη χώρα που εφαρμόστηκε και σίγουρα δε θα είναι η τελευταία. Για τις χώρες που προηγήθηκαν και τα όσα συνέβησαν σε αυτές αξίζει να παρακολουθήσετε τα βίντεο που ακολουθούν:
















Εν κατακλείδι
Το μνημόνιο δεν ήρθε για το δημόσιο χρέος. Το μνημόνιο ήρθε με πρόσχημα το δημόσιο χρέος. Ο στόχος του μνημονίου δεν είναι η σωτηρία από το χρέος, αλλά η μείωση της τιμής του εμπορεύματος εργασία ( μισθός ).  Αυτό προκύπτει αβίαστα αν καποιος εξετάσει το μνημονιακό οικονομικό πρόγραμμα: Αύξηση των φόρων και μείωση των δημοσίων δαπανών γεγονός που συνεπάγεται δραματική μείωση της ενεργούς ζήτησης ( κατανάλωση ) και μεγάλη αύξηση της ανεργίας. Τη  στιγμή που η ανεργία αυξάνει αλματωδώς, προβαίνεις ως κυβέρνηση σε μέτρα "απελευθέρωσης" της αγοράς εργασίας ( κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, κατάργηση βασικού μισθού και γενικότερα κατάργηση κάθε μορφής κρατικής νομοθετικής παρέμβασης στην αγορά εργασίας ). Επιπροσθέτως την ίδια στιγμή ανοίγει τηλεοπτικώς η συζήτηση από τα εγχώρια παπαγαλάκια για το "τεράστιο" δημόσιο του ενός εκατομμυρίου δημοσίων υπαλλήλων ( κάτι που δεν υποστηρίζεται από κανένα στατιστικό στοιχείο, αλλά αυτό καμία σημασία δεν έχει ) προκειμένου να καλλιεργηθεί στην κοινή γνώμη η ιδέα των απολύσεων, προκειμένου στους ήδη υφιστάμενους ανέργους να προστεθούν και νέοι. Όταν ο αριθμός των ανέργων πολλαπλασιάζεται τι συμβαίνει αξιωματικά; όλο και περισσότεροι πλέον πιέζονται να δουλέψουν με όλο και λιγότερα και αυτό ακριβώς είναι ο στόχος. Άλλωστε όλη αυτή η ενορχηστρωμένη σπίλωση της μισθωτής εργασίας σε αυτό ακριβώς αποσκοπούσε.  Και το ερώτημα που προκύπτει εδώ είναι, γιατί αποκλειστικός στόχος η μισθωτή εργασία; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό έχει να κάνει με δύο συνιστώσες. Η πρώτη και προφανής αφορά στις καπιταλιστικές σχέσεις εκμετάλλευσης. Κάποιος διαθέτει τα μέσα παραγωγής και κάποιοι άλλοι χωρίς μέσα παραγωγής και ευλόγως χωρίς ανάλογη πρόσβαση  στο τραπεζικό σύστημα που δημιουργεί χρήμα, αξιωματικώς εξωθούνται στη διάθεση της εργασιακής τους δύναμης. Δοθείσης δε ότι η μισθωτή εργασία αποτελεί την κύρια πηγή υπεραξίας ( που αποτελεί την πεμπτουσία της καπιταλιστικής συσσώρευσης ) ευνόητο ότι η διαρκής υποτιμησή της είναι ενδογενές στοιχείο του συστήματος. Η άλλη συνιστώσα έχει να κάνει με το ευρώ. Στο βαθμό που το ελλαδικό καπιταλιστικό οικόπεδο είναι δομημένο πάνω σε ένα σκληρό νόμισμα που συνεπάγεται δημοσιονομική ( δημόσιες δαπάνες, φόροι ) και νομισματική ( συναλλαγματική ισοτιμία, επιτόκια ) ακαμψία, αυτό συνεπάγεται την μεταφορά όλου του κόστους προσαρμογής στην αγορά εργασίας. Και αυτό είναι που γίνεται. Μέσω της επιχειρούμενης δραματικής συρρίκνωσης του εργατικού κόστους τρεις είναι οι επιδιωκούμενοι στόχοι της οικονομικής ολιγαρχίας. Πρώτον η συρρίκνωση της κατανάλωσης προκειμένου να μειωθούν τόσο το εμπορικό έλλειμμα, όσο και το έλλειμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών μέσω του περιορισμού της κατανάλωσης εισαγόμενων προϊόντων, δεύτερον η δημιουργία μίας ανταγωνιστικής οικονομίας η οποία θα επανακάμψει μέσω των εξαγωγών αποκλειστικά ( αυτό έχει τεράστια σημασία γιατί η αύξηση των εξαγωγών μεταφράζεται σε άυξηση των τραπεζικών εμβασμάτων γεγονός ουδέτερο, εν αντιθέσει με την εσωτερικά δημιουργούμενη ζήτηση μέσω του δημοσίου δανεισμού ο οποίος δανεισμός οδηγεί σε άυξηση της ποσότητας χρήματος ασκώντας αυξητικές πιέσεις στους μισθούς και τις τιμές, γεγονός που σε περιβάλλον ενιαίου νομίσματος αυξάνει τις διαφορές ανταγωνιστικότητας με τον ανεπτυγμένο βορρά ). Βέβαια δε χρειάζεται να τονισθεί ότι ανταγωνιστική οικονομία στον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό σημαίνει για τους ιθαγενείς κινέζικο μεροκάματο. Και τρίτον συγκράτηση των πληθωριστικών πιέσεων σε χαμηλά επίπεδα προκειμένου να μην επηρρεάζεται η αξία του ευρώ που τυπώνει η ευρωπαϊκη κεντρική τράπεζα απο κοινού με τα τραπεζικά ιδρύματα ( και αποτελεί άλλωστε ιδιοκτησία των ). Άλλωστε το χρήμα τη σήμερον ημέρα δεν είναι παρά ένα χαρτί μπογιατισμένο ανάλογα από ιδιώτες τραπεζίτες και βασίζεται αποκλειστικά στην πίστη όσων των κατέχουν. Πίστη με την έννοια ότι εγώ θα το δώσω στον μπακάλη και θα το δεχθεί, γιατί και αυτός πιστεύει ότι θα το δώσει στο μεγαλέμπορα που θα ζητήσει να πληρωθεί κ.ο.κ. Αυτό πρακτικά για την πλειοψφία του πληθυσμού  μεταφράζεται σε δομική ανεργία άνω του 20 % και μεροκάματα των 300 €. Ο "πρωθυπουργός" μας όμως υπήρξε σαφέστατος. "Κόκκινη γραμμή για "εμάς" η σωτηρία της χώρας". Το θέμα όμως είναι ποιά θεωρεί ως χώρα και ποιοί είναι αυτοί που απαρτίζουν τη χώρα αυτή  που τόσο πολύ θέλει ο "πρωθυπουργός" μας να σώσει. Και εν τέλη από τι απειλείται η χώρα.


Καλώς ήλθατε στη "χώρα" των οικονομικοπατριωτικών μυθευμάτων. 

Δεν υπάρχει εθνική οικονομία: Αν υπήρχε θα υπήρχε και ανάλογη "εθνική" σκέψη από όλους. Έλα όμως που μόνο στη βόρεια ελλάδα 4.000 επιχειρήσεις μετέφεραν την έδρα τους στις χώρες των βαλκανίων προκειμένου να εκμεταλλευθούν τα φτηνά μεροκάματα, τους χαμηλότερους φορολογικούς συντελεστές, και τη φτηνή ισοτιμία των νομισμάτων των χωρών αυτών σε σχέση με το ακριβό ευρώ του ελλαδικού οικοπέδου. Βλέπετε κανένας από αυτούς και κανένας έλληνας βιομήχανος εν' τέλη δεν έκατσε να σκεφτεί ας απασχολήσω έναν έλληνα εργαζόμενο βρε αδερφέ και ας βγάλω κάτι λιγότερο. Κάνενας έλληνας εφοπλιστής δεν είχε πρόβλημα να κατεβάσει την ελληνική σημαία ( αυτό το ιερό σύμβολο που εκφράζει τα ιδανικά της φυλής, τα οποία παρεπιπτόντως είναι πάντα ανώτερα από τα ιδανικά που εκφράζει η σημαία της άλλης φυλής ) προκειμένου για πέντε δράμια παραπάνω κέρδος. Και είναι και λογικό αυτό μιας και η μεγιστοποίηση του κέρδους αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο του συστήματος. Το θέμα είναι γιατί εσύ που πουλάς μισθωτή εργασία να ζήσεις να πρέπει να σκέφτεσαι με εθνικούς όρους. Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα. Εσύ γιατι πρέπει να έχεις. Κατά συνέπεια προσεγγίσεις του τύπου τι πρέπει να κάνει η ελλάδα, πως να πορευτεί η χώρα κ.ο.κ. είναι a priori εσφαλμένες.

Δεν υπάρχει δημόσιο χρέος : Το δημόσιο χρέος υφίσταται για τον απλούστατο λόγο ότι το χρήμα που θα μπορούσε να τυπώνεται άτοκα από το ίδιο το δημόσιο, το δανείζεται εντόκως από τους τραπεζίτες. Ακόμα και εάν τύπωνε παραπάνω από το ύψος της οικονομικής δραστηριότητας ( γεγονός που συνεπάγεται μεγάλο πληθωρισμό )  αυτό θα μπορούσε να αντιμετωπισθεί άμεσα με την άξηση των φορολογικών συντελεστών και την απόσυρση της "υπερβάλλουσας" ποσότητας χρήματος από την αγορά. Αυτό μας οδηγεί στο τρίτο μύθο.

Δεν υπάρχει καμμία απειλή για τη χώρα: Το μόνο που απειλείται είναι ο μηχανισμός παραγωγής χρήματος μέσω χρέους ( που στήθηκε και τελειοποιήθηκε στο πέρασμα των τριών τελευταίων αιώνων  με πρωτοδιδάξασα φυσικά σε αυτό την Αγγλία ) προς τις τράπεζες. Το δημόσιο εκδίδει ομόλογα και οι τράπεζες ειναι σε θέση βάσει του τραπεζικού πολλαπλασιαστή να  δημιουργήσουν το χρήμα με το οποίο θα αγοράσουν τα ομόλογα. Πρόκειται για λογιστικό χρήμα που υπάρχει μόνο στους υπολογιστές ( όπως άλλωστε και το 95% της συνολικής ποσότητας χρήματος παγκοσμίως ). Μετά οι τράπεζες είναι σε θέση να πουλήσουν η να ενεχυριάσουν τα ομόλογα αυτά στην ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα, η οποία θα πληρώσει την αξία τους με πραγματικό χρήμα που τυπώνει η ίδια σε ιδιόκτητα νομισματοκοπεία. Αυτό αυξάνει τη νομισματική βάση ( το πραγματικό χρήμα δηλαδή ) που κατέχουν οι τράπεζες και φυσικά αυξάνει ανάλογα τη δυνατότητα των τραπεζών να δημιουργήσουν πρόσθετο λογιστικό χρήμα βάσει του τραπεζικού πολλαπλασιαστή μέσω των δανείων προς τους ιδιώτες (φυσικά και νομικά πρόσωπα ). Εν΄τέλη πόσο χρήμα δύναται να υπάρξει σε μία οικονμία; Όσο μπορεί η ίδια να δανεισθεί. Έτσι προκύπτει και η πολυαναφερόμενη από όλους "ανάπτυξη" που θα μας βγάλει από το τέλμα και μπλα μπλα μπλα μπλα. Με δανεικά. Δοθείσης δε ότι στην αγορά των ομολόγων, η στη χορήγηση των δανείων,  οι τράπεζες δημιουργούνε μόνο την ονομαστική αξία στην πρώτη περίπτωση ή το κεφάλαιο στη δεύτερη, αυτό σημαίνει ότι το χρήμα που δημιουργείται είναι a priori λιγότερο από το χρήμα που οφείλεται. Για να ζήσει βέβαια ένα τέτοιο σύστημα απαραίτητη προϋπόθεση όλο και περισσότεροι να δανείζονται προκειμένου να υπάρχει αρκετό χρήμα προκειμένου οι δανειολήπτες να μπορούν να πληρώνουν τα δανειά τους. Αυτό το σύστημα που ομοιάζει με καρκίνο είναι που προσπαθούν να σώσουν ολημερίς και ολονυχτίς φρεσκοξυρισμένοι γιάπηδες πουδραρισμένες πολιτικές μαριονέτες και ασθμαίνοντες τραπεζίτες. Αυτή είναι η "χώρα" του πρωθυπουργού που ούτε καν ψήφισες.......Α και κάτι τελευταίο

Τέρμα πια το ανέκδοτο με τη δημοκρατία




Κυριακή 1 Ιανουαρίου 2012

Τα οικονομικά είναι πολύ περισσότερο ιδεολογία παρά επιστήμη.

Μία απάντηση σε όσους αντιλαμβάνονται τα οικονομικά ως ένα σύνολο αξιωμάτων που δεν επιδέχονται αμφισβήτηση.
‘’Ο καπιταλισμός του laissez faire δεν αποτελεί φυσικό προϊόν της εξέλιξης, αλλά συνειδητό δημιούργημα της κρατικής πολιτικής’’.

‘’Το  ‘’θαύμα’’ της ελεύθερης οικονομίας βασίζεται περισσότερο σε διαφημιστικές εκστρατείες παρά στην πραγματικότητα.
            John Gray  ‘’False Dawn’’.

‘’Η   ‘’ελεύθερη οικονομία’’  απαιτεί  ισχυρό  κράτος  προκειμένου να διατηρηθούν  τα κεκτημένα της άρχουσας τάξης. Το χρήμα και το κεφάλαιο μπορεί να είναι ελεύθερο όχι όμως και οι άνθρωποι’’.
            Elliot & Atkinson  ‘’The age of insecurity’’.

Το πραγματικό πρόβλημα του καπιταλισμού είναι τα ανθρώπινα όντα τα υποτασσόμενα στη μισθωτή σκλαβιά.  Τα όσα σχετίζονται με τα ανθρώπινα υποκείμενα επηρεάζουν πολύ περισσότερο από ότι οι αντικειμενικοί νόμοι περί κεφαλαίου, εμπορευμάτων κ.ο.κ. Υπό αυτήν την έννοια ο Marx πηγαίνει  ένα βήμα πίσω από τον ταξικό αγώνα αντιλαμβανόμενος την εργασιακή δύναμη σαν ένα εμπόρευμα όπως όλα τα άλλα.
            Κορνήλιος Καστοριάδης.    

Η καπιταλιστική οικονομική αντίληψη στηρίζεται στη λογική ‘’φταίνε οι εργαζόμενοι’’.
Η ανεργία προκύπτει από τις απαιτήσεις των εργαζομένων για καλύτερες μισθολογικές απολαβές, ο πληθωρισμός από την ύπαρξη των συνδικάτων. Η πληθωριστική σπείρα αποτελεί κλασσική περίπτωση αντεστραμμένου ειδώλου για τη θεολογία των οικονομικών.
‘’ Οι κυρίαρχες ιδέες είναι οι ιδέες των κυρίαρχων τάξεων’’.
             Karl Marx.

Στον κόσμο των οικονομικών μυθευμάτωνΤο χρηματιστήριο αποτελεί πηγή άντλησης κεφαλαίων για τις επιχειρήσεις
Η κεφαλαιαγορές και οι αγορές ομολόγων αποτελούν τη πηγή τροφοδοσίας της οικονομικής ανάπτυξης
Αφήστε τις αγορές να λειτουργήσουν ελεύθερα

Το χρέος της εργατικής τάξης αποτελεί το αντιστάθμισμα συντήρησης της κατανάλωσης απέναντι στην πτωτική τάση των μισθών και την αέναη πηγή πλουτισμού των τραπεζικών ιδρυμάτων διαμέσου των επιτοκίων.

Αφήστε τους να βλέπουν τον πλούτο όχι όμως τον τρόπο που αυτός δημιουργείται και ανισοκατανέμεται.

Αν καταφέρεις να δεις ποιος ωφελείται από μία θεωρία τότε θα είσαι σε θέση να καταλάβεις το γιατί λαμβάνεται τόσο σοβαρά υπόψη από ‘’ειδικούς’’ και ‘’σοφούς’’.