Το δόγμα του σοκ και η εφαρμογή του στο οικόπεδο Ελλάδα

Η απόφαση υπαγωγής στο καθεστώς του μνημονίου αποτελεί προϊόν προαποφασισμένων κινήσεων. Τίποτε μα πραγματικά τίποτε δεν έγινε τυχαία.Τα γεγονότα δεν επιδέχονται αμφισβήτησης και έχουν ως ακολούθως : Αμέσως μετά τις εκλογές του Οκτωβρίου 2009 όπου κερδίζει το ΠΑ-ΣΟΚ αρχίζουν οι επαφές στελεχών του υπουργείου οικονομικών και του ίδιου του πρωθυπουργού ( βάσει των όσων έχουν διαρρεύσει και στον ελληνικό τύπο ) με στελέχη της Goldman Sachs και αυτό γιατί τα στελέχη της επενδυτικής αυτής τράπεζας έχουν πλήρη εικόνα του ελληνικού δημοσίου χρέους από την εποχή σημίτη όπου ενεπλάκησαν προκειμένου να αποκρύψουν κάποια δισ. χρέους μέσω χρηματοοικονομικών προϊόντων. Κύριες φυσιογνωμίες των συναντήσεων υπήρξαν από τη μία ο πολύς Henry Paulson υπουργός οικονομικών του καθεστώτος Μπους, επί 32 συναπτά έτη στέλεχος της G.S. (το αίμα νερό δεν γίνεται) και ιδρυτής του Henry Paulson hedge fund, και από την άλλη ο Gary Kohn σημαίνων στέλεχος της επενδυτικής ( έτσι λέγεται ο παρασιτισμός τη σήμερον )  τράπεζας.

Henry Paulson

Ο στόχος ήταν να προετοιμαστεί το έδαφος για το σενάριο της διπλής υποτιμητικής κερδοσκοπίας. Βάσει αυτού του σεναρίου η G.S. δανειζόταν ομόλογα ελληνικού δημοσίου χρέους ύψους αρκετών δισεκατομμυρίων € για ένα χρονικό διάστημα ενός μηνός. Αμέσως μετά προέβαινε στην πωλησή τους και με τα κεφάλαια που αντλούσε προέβαινε στην αγορά ασφαλίστρων κινδύνου τα λεγόμενα cds.  Έστω π.χ. ομόλογο ελληνικού δημοσίου πενταετούς διάρκειας με ονομαστική αξία 100 € διαπραγματευόταν στη δευτερογενή αγορά στα 90 €. Η G.S. δανειζόταν τον τίτλο για ένα μηνά. Την επομένη του δανεισμού προέβαινε στην πώληση του τίτλου έστω στα 88 €. Με τα 88 € που αντλούσε από την πώληση του ομολόγου που είχε δανειστεί πλήρωνε μία καλή προμήθεια στον κάτοχο του τίτλου και αγόραζε ασφάλιστρα κινδύνου τα οποία κυμαίνοταν έστω στις 100 μονάδες βάσης. Με το πέρας του μήνα η G.S. θα έπρεπε να αγοράσει τον τίτλο πίσω και να τον αποδώσει στον αρχικό του δικαιούχο. Με το που ολοκληρώθηκε το σενάριο αυτό οι πολιτικοί κρετίνοι (που εσύ έχεις εκπαιδευθεί μία ολόκληρη ζωή να αποκαλείς η "εθνική κυβέρνηση" ) ξεκίνησαν το θέατρο. Εκτίναξαν το δημοσιονομικό έλλειμμα στο 15,1% του ΑΕΠ εντάσσοντας σε αυτό τη μισθοδοσία των υπαλλήλων των 151 ΔΕΚΟ κάτι που αποτελεί λογιστικό ατόπημα για το λόγο ότι καμμίας ΔΕΚΟ (ακόμα και των πλέον ελλειμματικών όπως του ΟΣΕ ) η μισθοδοσία των υπαλλήλων δεν επιβαρρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό μιας και αποτελούν ποσοστό των εσόδων που αυτές (οι ΔΕΚΟ ) έχουν. Ταυτοχρόνως ακούγονται από τα πλέον επίσημα χείλη εκφράσεις για τιτανικό, διεφθαρμένη χώρα κ.ο.κ. Την ίδια στιγμή τόσο από την Αγγλία όσο και από τη Γερμανία αρχίζουν και πολλαπλασιάζονται τα δημοσιεύματα που τονίζουν το πόσο χάλια είναι η οικονομική κατάσταση της ελλάδος με αποκορύφωμα το εξώφυλλο του περιοδικού Focus.

Φυσικά το όλο σκηνικό είναι στημένο. Ο όμιλος επί παραδείγματι του περιοδικού Focus συνδέεται επιχειρηματικά με την Goldman Sachs και δεν είναι ο μόνος. Βλέπεται οι κερδοσκόποι δεν μαντεύουν τα γεγονότα αλλά τα δημιουργούν οι ίδιοι. ( Κάτι σαν τις αυτοεκπληρούμενες προφητείες των βιβλικών "ηρώων" ). Αυτός ο ορυμαγδός των δημοσιευμάτων προκαλεί όπως είναι  φυσικό πανικό πωλήσεων ελληνικών ομολόγων. Η μαζική φυγή από τα ελληνικά  ομόλογα προκαλεί πτώση των ονομαστικών τους τιμών κάτι που συνεπάγεται άνοδο των επιτοκίων δανεισμού για το εληνικό δημόσιο. ( Πρέπει να τονισθεί εδώ ότι το δημόσιο δεν τυπώνει χρήμα. Το δικαίωμα αυτό έχει προ πολλού και  παγκοσίως - με ελάχιστες εξαιρέσεις - παραχωρηθεί σε ιδιώτες τραπεζίτες ). Είναι την περίοδο εκείνη που η τράπεζα της ελλάδος προβάινει σε αλλαγή του κανόνα Τ+3 σε Τ+10. Ο κανόνας αυτός ορίζει σε γενικές γραμμές το περιθώριο που έχει ο αγοραστής  προκειμένου  να προσκομίσει το ποσό του τίτλου που αγόρασε στον πωλητή αυτού. Φυσικά τρεις μέρες είναι αρκετό χρονικό διάστημα για κάποιον που θέλει να κερδοσκοπήσει ειδικότερα σε μία αγορά (εν προκειμένω των ελληνικών ομολογων) που πιεζόταν εκείνη την περίοδο καθημερινά. Φανταστείτε τώρα μέσα στον πανικό των πωλήσεων οι τρεις ημέρες να γίνονται δέκα τι σήμαινε αυτό. Πέραν αυτού την ίδια στιγμή αναιρείται ο υποχρεωτικός χαρακτήρας των συναλλαγών. Αυτό σήμαινε ότι ακόμα και εάν μία εντολή πώλησης γινόταν "ταίρι" στο σύστημα με μία αντίστοιχή εντολή αγοράς έιχαν πλέον το δικαίωμα οι αντισυμβαλλόμενοι να σπάσουν τη συναλλαγή και να την επανεισαγάγουν την επόμένη στο ηλεκτρονικό σύστημα. Χαράς ευαγγέλια για αυτούς που έχουν σκοπό να βγάλουν εκατομμύρια από την υπόθεση αυτή. Φαντάσου δηλαδή να πουλάς ομόλογο ελληνικού δημοσίου που δεν κατέχεις καν εστω στα 92 € και τη δέκατη μέρα!!!!!!!!!! που θα κληθείς από την τράπεζα της ελλαδος να εκκαθαρίσεις τη συναλλαγή να μπορείς να τον αγοράσεις προκειμένου επιτέλους να τον δώσεις έστω στα 74 € και να εισπράτεις ταυτόχρονα 92€. Χαρακτηριστικό ως προς αυτό δημοσίευμα του ελεύθερου τύπου που παρατίθεται αυτούσιο.

Τη στιγμή λοιπόν που η inside job άρχισε να αποδίδει τα αναμενόμενα ήταν η ώρα να πιάσουν δουλεία τα Golden boys της "δημοσιογραφίας". Είχε φτάσει η στιγμή της σπίλωσης της μισθωτής εργασίας ως η κύριας υπαίτιας της διαμορφωθείσας κατάστασης. Η αρχή έγινε από τους συλλήβδην τεμπέληδες δημοσίους υπαλλήλους για να περάσει στους συλλήβδην φοροφυγάδες ελεύθερους επαγγελματίες και να καταλήξει στη ρήση του παχυλά (αλήθεια τι προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο για να αμοίβεται τόσο) αμοιβόμενου, παχυλού Πάγκαλου "μαζί τα φάγαμε". Ο στόχος ήταν η διαμορφώση σε συνθήκες σοκ της αίσθησης της συλλογικής ευθύνης από το λαό προκειμένου να γίνει αποδεκτό το μνημόνιο της φτωχοποίησης. Φυσικά στο στόχαστρο των golden boys της δημοσιογραφίας μπήκαν αποκλειστικά οι δημόσιες δαπάνες σε ότι αφορά βέβαια τους μισθούς και τις κοινωνικές παροχες. Απώτερος στόχος ήταν η ποινικοποίηση των μισθών και των κοινωνικών δαπανών ως την κύρια αιτία της διαμορφωθείσας κατάστασης. Φυσικά η αλήθεια ως προς την κύρια αιτία του δημοσίου χρέους απέχει παρασάγκας (και έχει να κάνει όχι μόνο στην ελλάδα, αλλά και παγκοσμίως πρώτιστα με τη φορολογική ασυλία του κεφαλαίου), αλλά ο στόχος των μέσων μαζικής αποπλάνησης δεν είναι η ενημέρωση του κοινού, (άλλωστε και αυτά κάποιοι κεφαλαιούχοι τα κατέχουν) αλλά η πλύση εγκεφάλου στα νεοφιλελεύθερα δόγματα. Χαρακτηριστικά ως προς αυτό παραθέτουμε τις ακόλουθες δύο ηλεκτρονικές διευθύνσεις όπου ο κάθε ενδιαφερόμενος μπορεί να αντλήσει τα στοιχεία που αποδεικνύουν του λόγου το αληθές:

http://eparistera.blogspot.com/2011/05/blog-post_29.html

http://eparistera.blogspot.com/2011/06/blog-post_26.html).

Προσέξτε δε στο βίντεο που ακολουθεί (έπεται βέβαια της έλευσης του μνημονίου, άλλα είναι ενδεικτικό του πως επιδιώκεται η με κάθε τρόπο επιβολή του μνημονιακού φετφά ) πως ένα από τα πλέον επιφανή φερέφωνα της οικονομικής ελίτ (Πρετεντέρης) προσεγγίζει το ζήτημα της "κρίσης"  ως αποκλειστικό αποτέλεσμα του δημοσίου  τομέα και μόνο, απο κοινού με τους σφουγγοκωλάριους του νεοφιλελευθερισμού και της τραπεζικής ολιγαρχίας. 

Όταν λοιπόν είχε ολοκληρωθεί η κατάρρευση των τιμών των Ελληνικών ομολόγων με τη συνεπακόλουθη έξοδο της ελλάδας από τις "αγορές" (λόγω των υψηλών επιτοκίων που είχαν διαμορφωθεί ) το παιχνίδι έφτανε σιγά σιγά προς το τέλος του. Υπαγωγή στο ΔΝΤ και στο μηχανισμό του μνημονίου που είχε στηθεί προκειμένου  να ξεφορτωθούν το ελληνικό χρέος οι γαλλικές και οι γερμανικές τράπεζες με χρήμα που παράγονταν βάσει εγγυησεων των δημοσίων των λοιπών ευωπαϊκών κρατών, ένας λαός ολημερής βομβαρδισμένος από τα δελτία ειδήσεων για το πόσο υπαίτιος είναι ο ίδιος και μόνο ο ίδιος για το κατάντημα της "χώρας", και φυσικά η γνωστή και μη εξαιρετέα Goldman Sachs η οποία αφού προ μηνός είχε δανειστεί ελληνικά ομόλογα στα 90 έστω €, τα είχε πουλήσει στα 88 €, τώρα με το πέρας του μήνα που οφείλει να τα επιστρέψει βγαίνει και τα αγοράζει στα 60 €, την ίδια στιγμή που τα ασφάλιστρα κινδύνου που είχε αγοράσει στις 100 έστω μονάδες βάσης τα πουλά στις 600 μονάδες βάσης.  Μόνο από αυτήν τη διπλή υποτιμητική κερδοσκοπία υπολογίζεται κέρδος γύρω στα 17 δις!!!!!!!!!! €. Είδατε τι ωραία βγαίνει χρήμα τη σήμερον ημέρα. Αρκεί να είσαι παράσιτο του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Και φυσικά δε θα έχαναν την ευκαιρία να πλουτίσουν ( εις βάρος σου φυσικά ) και ντόπια σκληρά εργαζόμενα παληκάρια. Το βίντεο που ακολουθεί είναι ενδεικτικό. 

 

Αυτή είναι εν ολίγοις η υπόθεση εφαρμογής του δόγματος του σοκ στο οικόπεδο "ελλάδα". Δεν είναι η πρώτη χώρα που εφαρμόστηκε και σίγουρα δε θα είναι η τελευταία. Για τις χώρες που προηγήθηκαν και τα όσα συνέβησαν σε αυτές αξίζει να παρακολουθήσετε τα βίντεο που ακολουθούν:

Εν κατακλείδι

Το μνημόνιο δεν ήρθε για το δημόσιο χρέος. Το μνημόνιο ήρθε με πρόσχημα το δημόσιο χρέος. Ο στόχος του μνημονίου δεν είναι η σωτηρία από το χρέος, αλλά η μείωση της τιμής του εμπορεύματος εργασία ( μισθός ).  Αυτό προκύπτει αβίαστα αν καποιος εξετάσει το μνημονιακό οικονομικό πρόγραμμα: Αύξηση των φόρων και μείωση των δημοσίων δαπανών γεγονός που συνεπάγεται δραματική μείωση της ενεργούς ζήτησης ( κατανάλωση ) και μεγάλη αύξηση της ανεργίας. Τη  στιγμή που η ανεργία αυξάνει αλματωδώς, προβαίνεις ως κυβέρνηση σε μέτρα "απελευθέρωσης" της αγοράς εργασίας ( κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, κατάργηση βασικού μισθού και γενικότερα κατάργηση κάθε μορφής κρατικής νομοθετικής παρέμβασης στην αγορά εργασίας ). Επιπροσθέτως την ίδια στιγμή ανοίγει τηλεοπτικώς η συζήτηση από τα εγχώρια παπαγαλάκια για το "τεράστιο" δημόσιο του ενός εκατομμυρίου δημοσίων υπαλλήλων ( κάτι που δεν υποστηρίζεται από κανένα στατιστικό στοιχείο, αλλά αυτό καμία σημασία δεν έχει ) προκειμένου να καλλιεργηθεί στην κοινή γνώμη η ιδέα των απολύσεων, προκειμένου στους ήδη υφιστάμενους ανέργους να προστεθούν και νέοι. Όταν ο αριθμός των ανέργων πολλαπλασιάζεται τι συμβαίνει αξιωματικά; όλο και περισσότεροι πλέον πιέζονται να δουλέψουν με όλο και λιγότερα και αυτό ακριβώς είναι ο στόχος. Άλλωστε όλη αυτή η ενορχηστρωμένη σπίλωση της μισθωτής εργασίας σε αυτό ακριβώς αποσκοπούσε.  Και το ερώτημα που προκύπτει εδώ είναι, γιατί αποκλειστικός στόχος η μισθωτή εργασία; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό έχει να κάνει με δύο συνιστώσες. Η πρώτη και προφανής αφορά στις καπιταλιστικές σχέσεις εκμετάλλευσης. Κάποιος διαθέτει τα μέσα παραγωγής και κάποιοι άλλοι χωρίς μέσα παραγωγής και ευλόγως χωρίς ανάλογη πρόσβαση  στο τραπεζικό σύστημα που δημιουργεί χρήμα, αξιωματικώς εξωθούνται στη διάθεση της εργασιακής τους δύναμης. Δοθείσης δε ότι η μισθωτή εργασία αποτελεί την κύρια πηγή υπεραξίας ( που αποτελεί την πεμπτουσία της καπιταλιστικής συσσώρευσης ) ευνόητο ότι η διαρκής υποτιμησή της είναι ενδογενές στοιχείο του συστήματος. Η άλλη συνιστώσα έχει να κάνει με το ευρώ. Στο βαθμό που το ελλαδικό καπιταλιστικό οικόπεδο είναι δομημένο πάνω σε ένα σκληρό νόμισμα που συνεπάγεται δημοσιονομική ( δημόσιες δαπάνες, φόροι ) και νομισματική ( συναλλαγματική ισοτιμία, επιτόκια ) ακαμψία, αυτό συνεπάγεται την μεταφορά όλου του κόστους προσαρμογής στην αγορά εργασίας. Και αυτό είναι που γίνεται. Μέσω της επιχειρούμενης δραματικής συρρίκνωσης του εργατικού κόστους τρεις είναι οι επιδιωκούμενοι στόχοι της οικονομικής ολιγαρχίας. Πρώτον η συρρίκνωση της κατανάλωσης προκειμένου να μειωθούν τόσο το εμπορικό έλλειμμα, όσο και το έλλειμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών μέσω του περιορισμού της κατανάλωσης εισαγόμενων προϊόντων, δεύτερον η δημιουργία μίας ανταγωνιστικής οικονομίας η οποία θα επανακάμψει μέσω των εξαγωγών αποκλειστικά ( αυτό έχει τεράστια σημασία γιατί η αύξηση των εξαγωγών μεταφράζεται σε άυξηση των τραπεζικών εμβασμάτων γεγονός ουδέτερο, εν αντιθέσει με την εσωτερικά δημιουργούμενη ζήτηση μέσω του δημοσίου δανεισμού ο οποίος δανεισμός οδηγεί σε άυξηση της ποσότητας χρήματος ασκώντας αυξητικές πιέσεις στους μισθούς και τις τιμές, γεγονός που σε περιβάλλον ενιαίου νομίσματος αυξάνει τις διαφορές ανταγωνιστικότητας με τον ανεπτυγμένο βορρά ). Βέβαια δε χρειάζεται να τονισθεί ότι ανταγωνιστική οικονομία στον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό σημαίνει για τους ιθαγενείς κινέζικο μεροκάματο. Και τρίτον συγκράτηση των πληθωριστικών πιέσεων σε χαμηλά επίπεδα προκειμένου να μην επηρρεάζεται η αξία του ευρώ που τυπώνει η ευρωπαϊκη κεντρική τράπεζα απο κοινού με τα τραπεζικά ιδρύματα ( και αποτελεί άλλωστε ιδιοκτησία των ). Άλλωστε το χρήμα τη σήμερον ημέρα δεν είναι παρά ένα χαρτί μπογιατισμένο ανάλογα από ιδιώτες τραπεζίτες και βασίζεται αποκλειστικά στην πίστη όσων των κατέχουν. Πίστη με την έννοια ότι εγώ θα το δώσω στον μπακάλη και θα το δεχθεί, γιατί και αυτός πιστεύει ότι θα το δώσει στο μεγαλέμπορα που θα ζητήσει να πληρωθεί κ.ο.κ. Αυτό πρακτικά για την πλειοψφία του πληθυσμού  μεταφράζεται σε δομική ανεργία άνω του 20 % και μεροκάματα των 300 €. Ο "πρωθυπουργός" μας όμως υπήρξε σαφέστατος. "Κόκκινη γραμμή για "εμάς" η σωτηρία της χώρας". Το θέμα όμως είναι ποιά θεωρεί ως χώρα και ποιοί είναι αυτοί που απαρτίζουν τη χώρα αυτή  που τόσο πολύ θέλει ο "πρωθυπουργός" μας να σώσει. Και εν τέλη από τι απειλείται η χώρα.


Καλώς ήλθατε στη "χώρα" των οικονομικοπατριωτικών μυθευμάτων. 

Δεν υπάρχει εθνική οικονομία: Αν υπήρχε θα υπήρχε και ανάλογη "εθνική" σκέψη από όλους. Έλα όμως που μόνο στη βόρεια ελλάδα 4.000 επιχειρήσεις μετέφεραν την έδρα τους στις χώρες των βαλκανίων προκειμένου να εκμεταλλευθούν τα φτηνά μεροκάματα, τους χαμηλότερους φορολογικούς συντελεστές, και τη φτηνή ισοτιμία των νομισμάτων των χωρών αυτών σε σχέση με το ακριβό ευρώ του ελλαδικού οικοπέδου. Βλέπετε κανένας από αυτούς και κανένας έλληνας βιομήχανος εν' τέλη δεν έκατσε να σκεφτεί ας απασχολήσω έναν έλληνα εργαζόμενο βρε αδερφέ και ας βγάλω κάτι λιγότερο. Κάνενας έλληνας εφοπλιστής δεν είχε πρόβλημα να κατεβάσει την ελληνική σημαία ( αυτό το ιερό σύμβολο που εκφράζει τα ιδανικά της φυλής, τα οποία παρεπιπτόντως είναι πάντα ανώτερα από τα ιδανικά που εκφράζει η σημαία της άλλης φυλής ) προκειμένου για πέντε δράμια παραπάνω κέρδος. Και είναι και λογικό αυτό μιας και η μεγιστοποίηση του κέρδους αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο του συστήματος. Το θέμα είναι γιατί εσύ που πουλάς μισθωτή εργασία να ζήσεις να πρέπει να σκέφτεσαι με εθνικούς όρους. Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα. Εσύ γιατι πρέπει να έχεις. Κατά συνέπεια προσεγγίσεις του τύπου τι πρέπει να κάνει η ελλάδα, πως να πορευτεί η χώρα κ.ο.κ. είναι a priori εσφαλμένες.

Δεν υπάρχει δημόσιο χρέος : Το δημόσιο χρέος υφίσταται για τον απλούστατο λόγο ότι το χρήμα που θα μπορούσε να τυπώνεται άτοκα από το ίδιο το δημόσιο, το δανείζεται εντόκως από τους τραπεζίτες. Ακόμα και εάν τύπωνε παραπάνω από το ύψος της οικονομικής δραστηριότητας ( γεγονός που συνεπάγεται μεγάλο πληθωρισμό )  αυτό θα μπορούσε να αντιμετωπισθεί άμεσα με την άξηση των φορολογικών συντελεστών και την απόσυρση της "υπερβάλλουσας" ποσότητας χρήματος από την αγορά. Αυτό μας οδηγεί στο τρίτο μύθο.

Δεν υπάρχει καμμία απειλή για τη χώρα: Το μόνο που απειλείται είναι ο μηχανισμός παραγωγής χρήματος μέσω χρέους ( που στήθηκε και τελειοποιήθηκε στο πέρασμα των τριών τελευταίων αιώνων  με πρωτοδιδάξασα φυσικά σε αυτό την Αγγλία ) προς τις τράπεζες. Το δημόσιο εκδίδει ομόλογα και οι τράπεζες ειναι σε θέση βάσει του τραπεζικού πολλαπλασιαστή να  δημιουργήσουν το χρήμα με το οποίο θα αγοράσουν τα ομόλογα. Πρόκειται για λογιστικό χρήμα που υπάρχει μόνο στους υπολογιστές ( όπως άλλωστε και το 95% της συνολικής ποσότητας χρήματος παγκοσμίως ). Μετά οι τράπεζες είναι σε θέση να πουλήσουν η να ενεχυριάσουν τα ομόλογα αυτά στην ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα, η οποία θα πληρώσει την αξία τους με πραγματικό χρήμα που τυπώνει η ίδια σε ιδιόκτητα νομισματοκοπεία. Αυτό αυξάνει τη νομισματική βάση ( το πραγματικό χρήμα δηλαδή ) που κατέχουν οι τράπεζες και φυσικά αυξάνει ανάλογα τη δυνατότητα των τραπεζών να δημιουργήσουν πρόσθετο λογιστικό χρήμα βάσει του τραπεζικού πολλαπλασιαστή μέσω των δανείων προς τους ιδιώτες (φυσικά και νομικά πρόσωπα ). Εν΄τέλη πόσο χρήμα δύναται να υπάρξει σε μία οικονμία; Όσο μπορεί η ίδια να δανεισθεί. Έτσι προκύπτει και η πολυαναφερόμενη από όλους "ανάπτυξη" που θα μας βγάλει από το τέλμα και μπλα μπλα μπλα μπλα. Με δανεικά. Δοθείσης δε ότι στην αγορά των ομολόγων, η στη χορήγηση των δανείων,  οι τράπεζες δημιουργούνε μόνο την ονομαστική αξία στην πρώτη περίπτωση ή το κεφάλαιο στη δεύτερη, αυτό σημαίνει ότι το χρήμα που δημιουργείται είναι a priori λιγότερο από το χρήμα που οφείλεται. Για να ζήσει βέβαια ένα τέτοιο σύστημα απαραίτητη προϋπόθεση όλο και περισσότεροι να δανείζονται προκειμένου να υπάρχει αρκετό χρήμα προκειμένου οι δανειολήπτες να μπορούν να πληρώνουν τα δανειά τους. Αυτό το σύστημα που ομοιάζει με καρκίνο είναι που προσπαθούν να σώσουν ολημερίς και ολονυχτίς φρεσκοξυρισμένοι γιάπηδες πουδραρισμένες πολιτικές μαριονέτες και ασθμαίνοντες τραπεζίτες. Αυτή είναι η "χώρα" του πρωθυπουργού που ούτε καν ψήφισες.......Α και κάτι τελευταίο

Τέρμα πια το ανέκδοτο με τη δημοκρατία

Τα οικονομικά είναι πολύ περισσότερο ιδεολογία παρά επιστήμη.

Μία απάντηση σε όσους αντιλαμβάνονται τα οικονομικά ως ένα σύνολο αξιωμάτων που δεν επιδέχονται αμφισβήτηση.

‘’Ο καπιταλισμός του laissez faire δεν αποτελεί φυσικό προϊόν της εξέλιξης, αλλά συνειδητό δημιούργημα της κρατικής πολιτικής’’.

‘’Το  ‘’θαύμα’’ της ελεύθερης οικονομίας βασίζεται περισσότερο σε διαφημιστικές εκστρατείες παρά στην πραγματικότητα.
            John Gray  ‘’False Dawn’’.

‘’Η   ‘’ελεύθερη οικονομία’’  απαιτεί  ισχυρό  κράτος  προκειμένου να διατηρηθούν  τα κεκτημένα της άρχουσας τάξης. Το χρήμα και το κεφάλαιο μπορεί να είναι ελεύθερο όχι όμως και οι άνθρωποι’’.
            Elliot & Atkinson  ‘’The age of insecurity’’.

Το πραγματικό πρόβλημα του καπιταλισμού είναι τα ανθρώπινα όντα τα υποτασσόμενα στη μισθωτή σκλαβιά.  Τα όσα σχετίζονται με τα ανθρώπινα υποκείμενα επηρεάζουν πολύ περισσότερο από ότι οι αντικειμενικοί νόμοι περί κεφαλαίου, εμπορευμάτων κ.ο.κ. Υπό αυτήν την έννοια ο Marx πηγαίνει  ένα βήμα πίσω από τον ταξικό αγώνα αντιλαμβανόμενος την εργασιακή δύναμη σαν ένα εμπόρευμα όπως όλα τα άλλα.
            Κορνήλιος Καστοριάδης.    

Η καπιταλιστική οικονομική αντίληψη στηρίζεται στη λογική ‘’φταίνε οι εργαζόμενοι’’.
Η ανεργία προκύπτει από τις απαιτήσεις των εργαζομένων για καλύτερες μισθολογικές απολαβές, ο πληθωρισμός από την ύπαρξη των συνδικάτων. Η πληθωριστική σπείρα αποτελεί κλασσική περίπτωση αντεστραμμένου ειδώλου για τη θεολογία των οικονομικών.
‘’ Οι κυρίαρχες ιδέες είναι οι ιδέες των κυρίαρχων τάξεων’’.
             Karl Marx.

Στον κόσμο των οικονομικών μυθευμάτωνΤο χρηματιστήριο αποτελεί πηγή άντλησης κεφαλαίων για τις επιχειρήσεις
Η κεφαλαιαγορές και οι αγορές ομολόγων αποτελούν τη πηγή τροφοδοσίας της οικονομικής ανάπτυξης
Αφήστε τις αγορές να λειτουργήσουν ελεύθερα

Το χρέος της εργατικής τάξης αποτελεί το αντιστάθμισμα συντήρησης της κατανάλωσης απέναντι στην πτωτική τάση των μισθών και την αέναη πηγή πλουτισμού των τραπεζικών ιδρυμάτων διαμέσου των επιτοκίων.

Αφήστε τους να βλέπουν τον πλούτο όχι όμως τον τρόπο που αυτός δημιουργείται και ανισοκατανέμεται.

Αν καταφέρεις να δεις ποιος ωφελείται από μία θεωρία τότε θα είσαι σε θέση να καταλάβεις το γιατί λαμβάνεται τόσο σοβαρά υπόψη από ‘’ειδικούς’’ και ‘’σοφούς’’.