Δεν είναι εύκολο κανείς να μιλά εύκολα για τις πράξεις άλλων, πόσο μάλλον όταν αυτοί/ές βρίσκονται στη φυλακή γι’ αυτές. Δεν είναι εύκολο, γιατί ηθικά είναι τουλάχιστον έξω από τις δικές μου αξίες, γιατί δεν μπορώ να κρίνω τις πράξεις άλλων, όταν εγώ η ίδια δεν κάνω τίποτα!
Είμαι όμως συνένοχη για δύο βασικούς λόγους:
Πρώτος: Στη μεθοδευμένη σιωπή των Μ.Μ.Ε., στη κεντρική τρομοκρατική – κατασταλτική πρακτική των κρατικών δομών επιβολής του κοινωνικού ελέγχου και της κοινωνικής ειρήνης (μπάτσοι, δικαστές, κόμματα, συνδικαλιστές και σωματεία), που εδώ και αρκετά χρόνια (από Δεκέμβριο του 2008) μεθοδεύουν να αποσιωπούν, να αποπροσανατολίζουν, να καταστέλλουν, να δικάζουν εξεγερμένες συνειδήσεις, να φυλακίζουν και να ποινικοποιούν πρακτικές που μπορεί να ξεφεύγουν από την επιβαλλόμενη κοινωνική ομαλότητα και κανονικότητα, αλλά αγγίζουν κάθε πτυχή της ζωής (και της οργής) των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων.
Όταν λοιπόν αγωνιστές/ιες και μέλη του ευρύτερου ριζοσπαστικού κινήματος (ανάμεσά τους και εγώ), στο χώρο των Ιωαννίνων, δεν αναφέρονται καθόλου σε αυτά τα άτομα που βρίσκονται στη φυλακή για τις πράξεις τους, που δεν είναι άλλες παρά ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά, ενάντια σε όλες τις δομές του καπιταλιστικού συστήματος, ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης και εκμετάλλευσης, ως ήδη εξεγερμένες συνειδήσεις ή ως οργανωμένα επαναστατημένα άτομα που έχουν κάνει τις καθαρές επιλογές ενάντια στην εξαθλίωση των ζωών τους, ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας που επιβάλλεται σε όλο το φάσμα της καθημερινής μας ζωής, όταν λοιπόν δεν υπάρχει μια δυνατότητα κοινωνικοποίησης αυτών των πρακτικών, πόσο μάλλον όταν εκλείπουν από το τοπικό κίνημα κάθε κοινωνική πρακτική σπασίματος της τρομοκρατίας στη πράξη, της σιωπής, της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης της ζωής μας, όταν δεν υπάρχει ένα καθαρό μήνυμα προς τους εξουσιαστές μας, ότι με μας θα τα βρίσκουν σκούρα, να νοιώσουν την πίεση, να νοιώσουν την δύναμή μας, τη δυνατότητα να σχεδιάσουμε και να οργανώσουμε δυναμικές πρακτικές αντίστασης, εναντίωσης και γιατί όχι, εξέγερσης, τότε είμαστε όλοι μας συνένοχοι στην εξαθλίωση και δίνουμε το άλλοθι σε κάθε εκμεταλλευτή επιχειρηματία και κρατικό παράγοντα να μας θάψει, να μη μας υπολογίζει, να περάσει νικηφόρα την κοινωνία του νεκροταφείου.
Δεύτερος: Όλοι λέμε ότι το «καζάνι βράζει» και όλοι περιμένουμε το «χέρι» που θα ανοίξει το καπάκι και θα το πετάξει στη μούρη των εξουσιαστών μας. Είμαι συνένοχη, όπως και όλοι μας που περιμένουμε αυτό το «χέρι», που θα τινάξει το καπάκι, είμαστε συνένοχοι γιατί είμαστε όλοι κατεσταλμένοι, φοβισμένοι, δεν πιστεύουμε στους εαυτούς μας, ούτε στην δύναμη που μας ενώνει για να ορμίσουμε…Και το χειρότερο για κάποιους είναι ότι με τη κριτική και τη στάση τους δαγκώνουν αυτό το «χέρι», αυτούς που μας δώσανε με τις πράξεις τους τη δυνατότητα να πιστέψουμε στους εαυτούς μας και να δράσουμε! Ευτυχώς δεν είμαι απ’ αυτούς/ες.
Γι’ αυτό το ελάχιστο που μπορώ να κάνω, είναι να διακινώ τις απόψεις τους, τις ιδέες τους, να διαδίδω τις πρακτικές τους, βγάζοντας ένα τραπεζάκι σε σημεία πολυσύχναστα, ως ελάχιστη συνεισφορά αλληλεγγύης, όχι βέβαια ότι μ’ αυτό τον τρόπο απαλλάσσομαι των ευθυνών μου και χαϊδεύω τη συνείδησή μου! Τα χρήματα που μαζεύονται είναι για το ταμείο αλληλεγγύης των φυλακισμένων αγωνιστών.
Μια αγανακτισμένη, οργισμένη, κατεσταλμένη από κάθε άποψη και από όλους!
